De 80-jarige Michelle zat in een rolstoel en was altijd bang dat haar zonen Simon en Kevin haar ooit in een verpleeghuis zouden plaatsen. Hoewel ze haar hadden beloofd dat dit nooit zou gebeuren, veranderde alles twee dagen voor haar 81ste verjaardag. Opeens overhandigden haar zonen haar documenten met betrekking tot de verhuizing naar het verzorgingstehuis. Ondanks haar smeekbeden om in het huis te mogen blijven wonen dat haar man haar had nagelaten, bleven Simon en Kevin bij hun besluit. Voor hen was dit huis gevuld met herinneringen aan een heel leven, maar de twee vonden dat het tijd was om afscheid te nemen. Met gebroken hart pakte Michelle haar spullen en verliet het huis. Een paar dagen later werd ze naar een huis gebracht dat 50 kilometer van haar geboorteplaats lag. Ze voelde zich in de steek gelaten door de mensen voor wie ze had geleefd.
Een week later kwam Brad, de 27-jarige zoon van Simon, terug naar de stad. Hij had zijn architectuurstudie in New York afgerond en was terugverhuisd om dichter bij zijn familie te wonen. Tijdens het diner merkte hij meteen dat zijn grootmoeder verdwenen was. Toen hij de waarheid hoorde, was hij geschokt. Zonder een woord te zeggen reed Brad naar het verzorgingstehuis. Michelle kon haar tranen niet bedwingen toen ze haar kleinzoon zag. Hij beloofde haar dat hij alles zou veranderen. Brad vond de man die het huis van zijn grootmoeder had gekocht: zijn naam was Alfred. Toen Alfred Brads verhaal hoorde, was hij diep ontroerd.
Toen hij vernam dat het huis had toebehoord aan een oude vrouw die gedwongen was te vertrekken, nam Alfred een besluit dat respect waardig was: hij stemde ermee in het huis terug te verkopen voor dezelfde prijs als waarvoor hij het had gekocht. Hij wilde geen winst maken uit de situatie en wilde alleen dat het huis weer in goede handen was, zei hij. Brad stemde enthousiast toe en na een paar weken was de aankoop rond. Het huis was weer van Michelle. ’s Avonds ging Brad naar zijn grootmoeder en zei zachtjes: — Pak je spullen, oma. Ze keek hem angstig aan, bezorgd dat hij haar terug zou brengen naar haar zonen. Maar toen de auto voor haar oude huis stopte, vulden Michelles ogen zich met tranen. Alles was er nog: elk raam, elke boom.
Brad hielp haar uit de auto, liep met haar naar de deur en gaf haar een sleutel en een briefje: — Dit is jouw huis, oma. Dat was altijd zo. En dat zal altijd zo blijven. Michelle huilde van geluk. Het was een van de mooiste momenten in haar leven. Later probeerden Simon en Kevin hun excuses aan te bieden, maar Michelle zei alleen dat alleen de tijd zulke wonden kan helen. En Brad bleef bij haar. Hij werd haar ware steun en toeverlaat, haar verzorger en haar liefde – tot het einde van haar leven.
