Meneer Lewis was vijftien jaar lang schoolhoofd geweest en in die tijd was hij tot het inzicht gekomen dat kinderen hun problemen vaak voor volwassenen verbergen. Ze dragen onzichtbare lasten die ze niet willen of kunnen onthullen.
Mia was een van die kinderen. Op negenjarige leeftijd leek ze stil en onopgemerkt. Ze was klein voor haar leeftijd en behoorde tot die studenten die nauwelijks werden opgemerkt.
Daarom merkte meneer Lewis niet meteen dat er iets vreemds met Mia gebeurde.
Elke dag nam ze na het avondeten iets van tafel. Ze gooide geen eten weg zoals veel anderen, maar nam het mee. Mia verzamelde stilletjes de boterhammen, melk en fruit die andere leerlingen hadden achtergelaten en stopte ze in haar rugzak. Toen ze wegging zei ze geen woord, maar haar gedrag kon niet onopgemerkt blijven.
Voor meneer Lewis was dit een signaal dat er iets mis was. Hij besloot uit te zoeken wat er aan de hand was en op een dag volgde hij haar naar school. In plaats van naar huis te gaan, ging Mia naar een verlaten huis aan de rand van de stad. Meneer Lewis volgde haar op veilige afstand en probeerde haar gedrag te begrijpen.
Maar tot zijn verbazing ging Mia het huis niet binnen. In plaats daarvan deed Mia het verzamelde eten voorzichtig in een oude metalen brievenbus en nadat ze rond had gekeken, klopte ze twee keer op de deur. Toen verstopte ze zich achter de struiken. Na een paar seconden ging de deur open en stapte er een man naar buiten, die zwijgend het eten aannam en terug naar het huis liep. De volgende dag riep meneer Lewis Mia bij zich. Hij wilde weten wie deze man was en wat er achter haar gedrag zat.
Terwijl ze tegenover hem ging zitten, vroeg hij: “Mia, wie is die man in het verlaten huis?” Mia aarzelde even en antwoordde toen zachtjes: “Hij heet Daniel. Hij was brandweerman en heeft mijn moeder en mij jaren geleden uit een brand gered. Maar toen er brand uitbrak in zijn eigen huis, kon hij zijn ouders niet redden.”
Mia vervolgde: “Daarna verloor Daniel alles. Hij kon zichzelf de dood van zijn ouders niet vergeven. Zijn gezondheid ging achteruit. Hij verloor zijn baan, zijn huis en werd vergeten door de stad.” Mia zegt dat ze zijn verhaal toevallig van haar ouders heeft gehoord.
Maar Mia vergat hem niet. “Hij is een held”, zei ze zelfverzekerd. “Ook al begrijpt hij het zelf niet.” Meneer Lewis besefte dat Mia niet alleen de last van dankbaarheid met zich meedroeg, maar ook de last van vergeving die niemand Daniel had geschonken. Hij besloot te helpen. Diezelfde avond ging hij naar het verlaten huis om met Daniel te praten.
Toen de deur openging, stond Daniel in de deuropening. Er stond een vermoeidheid in zijn ogen. Hij wilde geen medelijden, maar gaf wel toe dat hij had gezien dat Mia eten bracht. “Ik vraag niet om medelijden”, zei hij. “Maar ze heeft me gered, en dat ben ik niet vergeten. Maar ik denk niet dat ik vergeving verdien.”
Meneer Lewis keek hem aan en zei: “Maar je verdient een tweede kans. Je hebt er zoveel gered, en dat betekent veel meer dan je denkt.” Na verloop van tijd begon Daniel zijn problemen te overwinnen. Hij heeft zelfs een revalidatiecursus gevolgd. Mia en meneer Lewis bezochten hem nog steeds, maar nu brachten ze hem niet alleen eten, maar praatten ze ook met hem. Maanden later keerde Daniel terug naar zijn beroep, maar niet langer als brandweerman. Hij werd instructeur en gaf les aan een nieuwe generatie reddingswerkers. Mia bleef in hem geloven en het was haar geloof dat hem hielp weer tot leven te komen.
