Sofia stond bij het graf van haar vader en kon niet geloven wat er gebeurd was. Zijn laatste woorden echoΓ«n in haar geheugen: “Je wordt een ster, Sofia, ik geloof in je.” Deze woorden waren het laatste advies van de persoon die haar dromen altijd had gesteund, ondanks alle moeilijkheden. Ze voelde dat haar ogen zich met tranen vulden. Het verlies was te groot om meteen te kunnen bevatten. Alles wat ze ooit voor haar wereld had gehouden, stortte in. Haar vader was weg en nu was ze helemaal alleen. Toch zat er waarheid in zijn woorden: haar leven begon nog maar net. Sofia kon niet vergeten dat haar vader in haar kunnen geloofde en op haar succes hoopte. Dit geloof was haar enige houvast en ze moest de kracht vinden om door te gaan.
Door de dood van haar vader had Sofia geen steun meer. Haar stiefmoeder, bij wie ze woonde nadat haar moeder was vertrokken, steunde haar niet. Integendeel, ze stelde Sofia een voorwaarde: ze moest een baan vinden, anders was er geen plaats in huis. Sofia besloot, ondanks haar verdriet, niet op te geven. Ze dacht terug aan alle dromen die haar vader in haar hart had gelegd. Ze moest blijven studeren, ondanks alles wat er om haar heen gebeurde. Haar vader zei altijd dat ze zangeres zou worden, en ze geloofde hem.
Ze liet zich niet in verdriet wegzakken. Stap voor stap nam Sofia beslissingen die haar leven veranderden. Ze moest worden wat ze altijd al had gedroomd, en dat doen voor zichzelf en voor haar vader. Ze besloot, ondanks alle obstakels, haar studie voort te zetten en haar droom om op het podium te staan ββte verwezenlijken.
Maar naarmate de dagen verstreken, werd de situatie steeds moeilijker. Haar stiefmoeder liet haar niet met rust en al snel kreeg ze een rechtstreeks bevel van haar: “Je woont hier niet meer. Pak je spullen.” Voor Sofia was het te moeilijk, maar ze kon niet opgeven. Ze pakte haar spullen en verliet het huis. Het was moeilijk om aan de toekomst te denken, omdat de wereld zo onbegrijpelijk en koud leek. De straat was donker en Sofia liep doelloos rond. Ze had niemand die haar steunde. Ze werd geboren in een gezin waarin beide ouders wees waren. Ze had geen familieleden of vrienden die haar in deze moeilijke tijd konden helpen.
Terwijl ze door de lege straat liep, zag ze in de verte de lichten van restaurant Breeze. Ze herinnerde zich dat haar vader vaak over dit restaurant sprak als hij over zijn vriend sprak. Op dat moment vond ze dat ze het zich niet kon permitteren om zwak te zijn. Dit was de plek waar haar vader het over had gehad, en ondanks haar onzekerheid besloot ze ernaartoe te gaan.
Toen ze het restaurant binnenkwam, werd ze begroet door een jongeman die aanbood haar te helpen. Sofia zei dat ze de eigenaar van het restaurant, Jeremy, wilde ontmoeten, over wie haar vader het had gehad. De jongen ging weg en kwam na een paar minuten terug met een man die zelfverzekerd en gezaghebbend overkwam, maar ook respect en aandacht in zijn ogen had.
“Ben je naar mij op zoek?” – vroeg hij.
“Ja. Ik ben Sofia, de dochter van Victor en Elena. Mijn vader zei dat ik bij jou terecht kon als ik het moeilijk had,” antwoordde ze, haar stem trillend van emotie.
“Viktor en Elena? Waarom heeft jullie vader jullie niet zelf geholpen?” β vroeg Jeremy verbaasd.
“Mijn vader is overleden. Hij is een paar dagen geleden gestorven,” zei Sofia, nauwelijks in staat het uit te spreken.
Jeremy luisterde aandachtig en bood troost. Hij zei dat hij haar ouders altijd als hechte mensen had beschouwd en dat hij altijd bereid was om te helpen, ook al hadden ze al lang geen contact meer met elkaar gehad. Hij stelde voor dat Sofia bij hem zou blijven totdat ze besloten had wat ze hierna zou doen. Ze accepteerde zijn aanzoek, omdat ze niet met rust gelaten kon worden. Jeremy was er voor haar en steunde haar op alle mogelijke manieren.
Sofia zette haar studie voort en dankzij Jeremi had ze het gevoel dat ze niet alleen was. Ze was vastbesloten om haar droom na te jagen. Op een dag, toen er een onverwachte situatie ontstond β de zangeres die zou optreden, kwam niet opdagen β stelde Jeremy voor dat Sofia haar op het podium zou vervangen. Sofia stemde toe, ondanks haar twijfels.
Toen ze begon te zingen, verdween plotseling alles om haar heen. De kamer werd stil toen mensen bleven staan ββen naar haar stem luisterden. Jeremy zat in een hoekje en keek vol trots naar het meisje waarvan hij ooit dacht dat het de dochter van zijn vriend was. Er was iets aan haar optreden dat hypnotiserend was en je niet meer losliet, het leek wel magie. Hij was er zeker van dat zijn vader gelijk had: ze zou ongetwijfeld een ster worden.
Na die avond begon Sofia’s leven te veranderen. Ze was niet langer eenzaam. Jeremy werd haar mentor en haar successen op het podium brachten haar nieuwe kansen. Ze begon in zichzelf te geloven en besefte dat ze kon worden waar ze altijd van had gedroomd. Sofia gaf niet op en wist nu dat de toekomst van haar was.
