Drie jaar geleden trouwde ik met een vrouw op wie ik op slag verliefd werd. Haar vorige huwelijk was mislukt, maar dat stoorde mij niet.
Na zes maanden van romantische ontmoetingen werd ik ervan overtuigd dat ik mijn leven met haar wilde doorbrengen. Ik vroeg haar ten huwelijk en al snel waren we man en vrouw.
Onze carrières floreerden en ons inkomen bood ons de mogelijkheid om onszelf te verwennen: we knapten ons appartement op, kochten een auto en gingen uitgebreid op reis.
We waren van plan om kinderen te krijgen, maar voorlopig genoten we gewoon van de tijd die we samen hadden. Ondanks onze drukke schema’s vond ik altijd tijd om mijn vrouw te verrassen met onverwachte cadeaus.
Deze dag in juni begon zoals alle andere. We keken uit naar onze langverwachte vakantie en als klap op de vuurpijl kreeg ik die dag ook nog eens een royale bonus.
Ik wilde haar iets speciaals geven. Het idee van een prachtig boeket rozen kwam bij mij op.
Ik heb bloemen rechtstreeks bij mij thuis laten bezorgen. Ik besloot het boeket anoniem te laten, zodat ze zelf kon raden van wie het cadeau afkomstig was.
Om zeker te zijn, heb ik de koerier gevraagd om een foto te maken van het moment van overdracht. Alles verliep perfect. Ik stelde me voor hoe blij ze zou zijn als ze de bloemen kreeg, hoe ze me ’s avonds zou knuffelen en bedanken.
Maar thuis was er noch het boeket, noch de stralende ogen van mijn vrouw.
“Vreemd,” dacht ik. Ik vroeg terloops: “Hoe was je dag?” Ze haalde alleen maar onverschillig haar schouders op en zei helemaal niets over de bloemen.
Ik kreeg een ijskoud gevoel. Er was iets mis. Ik had het haar gewoon kunnen vragen, maar ik wist dat ze wel een excuus zou vinden. Dus besloot ik een drastische maatregel te nemen: ik pakte haar telefoon af.
Ik hoefde niet lang te zoeken. In haar chat met een contactpersoon genaamd “VM” (initialen die voor mij niets betekenden) vond ik iets dat mijn leven in een oogwenk verwoestte.
Ze had aan deze persoon geschreven over het boeket bloemen, in de vaste overtuiging dat het van hem afkomstig was. En toen ze geen antwoord kreeg, verstopte ze de bloemen bij haar moeder, zodat ik niets zou vermoeden.
De puzzel viel in een seconde op zijn plaats. Ze bedriegt mij al zes maanden.
Ik voelde geen pijn, alleen leegte.
Een scheiding was onvermijdelijk.
Vandaag neem ik de tijd voor een nieuwe relatie. Vertrouwen is iets heel kwetsbaars. Je kunt het in een oogwenk verliezen, maar het is bijna onmogelijk om het terug te krijgen.
