Grootmoeder Zina woonde bij het gezin van haar kleindochter Antonina in haar driekamerappartement. Voorheen woonde ze daar met haar man Ion, met wie ze geen kinderen had. Ze leefden een teruggetrokken leven samen, tot de tragische dood van Ion. Op een dag ging hij brood halen en kwam nooit meer terug. Hij zakte op straat in elkaar en de mensen negeerden de gevallen oude man totdat een jonge vrouw, Antonina, naar hem toe kwam en een ambulance belde. Hoewel het reddingsteam snel arriveerde, kon Ion niet meer worden gered. Grootmoeder Zina hoorde later van het voorval en was diepbedroefd. Antonina bezocht haar vaak omdat ook zij zich erg eenzaam voelde. Toen Zinaida Anatolyevna erachter kwam dat Antonina en haar familie in een huurappartement woonden, stelde ze voor dat ze naar haar ruime appartement zouden verhuizen, zodat ze niet langer alleen zou zijn. Antonina weigerde aanvankelijk, uit angst voor het ongenoegen van haar familieleden.
Uiteindelijk stemde ze echter toe toen ze hoorde dat haar grootmoeder geen andere familie had. Samenwonen was prettiger en praktischer dan huur betalen en Antonina betaalde de nutsvoorzieningen. In het begin hielp oma Zina met het avondeten en bracht ze tijd door met Antonina’s twee zonen, die graag hun huiswerk maakten en naar oma’s verhalen luisterden. Maar Antonina’s echtgenoot begon zich zorgen te maken over de verantwoordelijkheid die de zorg voor een oudere met zich meebracht en stelde voor om oma Zina in een verzorgingshuis te plaatsen. Toen de grootmoeder dit gesprek hoorde, sloot ze zichzelf op in haar kamer en weigerde ze enkele dagen lang naar buiten te komen. Antonina bood haar excuses aan, maar haar man deed dat niet.
De relatie tussen de familie en grootmoeder Zina verslechterde. Hoewel de jongens haar bleven bezoeken en samen met haar hun huiswerk maakten, zat de grootmoeder niet meer met het gezin aan de lunchtafel. Ondanks het conflict kon de grootmoeder door samen te wonen een deel van haar pensioen opzij zetten: genoeg voor medicijnen en een kleine spaarrekening. Het afgelopen jaar is de gezondheid van Zina aanzienlijk verslechterd. Ze was zichtbaar vermagerd en kon alleen nog maar lopen met een stok. Antonina’s man irriteerde zich aan haar schuifelende stappen, maar hij bracht het verpleeghuis nooit meer ter sprake. Hij begreep hoeveel zijn kinderen van hun grootmoeder hielden en hoe belangrijk zij voor hen was. Toch bleef Zinaida Anatolyevna hem irriteren en soms had hij helemaal geen zin meer om naar huis terug te keren. Op een dag merkte Antonina dat het stil was in de kamer van haar grootmoeder.
Toen ze keek, zag ze dat Zinaida Anatolyevna overleden was. Toen ze op de begrafenis hun spullen uitzochten, vonden ze vier enveloppen in een la. Op elke envelop stond een naam: รฉรฉn voor Antonina, รฉรฉn voor haar man en รฉรฉn voor hun twee zonen. Elke envelop bevatte een deel van de maandelijkse pensioenspaarpot, gelijk verdeeld. Antonina’s echtgenoot was diep ontroerd en realiseerde zich hoeveel zijn grootmoeder van hem hield en hoeveel ze om hen beiden gaf. Ook vonden ze het testament waarin Zinaida Anatolyevna al haar bezittingen aan Antonina naliet. Deze gebeurtenis deed haar beseffen hoe kort het leven is en hoe belangrijk het is om de tijd die je doorbrengt met je dierbaren te koesteren. Sindsdien is de familie veel hechter geworden en communiceren we vaker. De jongens vertellen nu aan hun ouders over hun ervaringen op school en hun zorgen โ iets wat ze voorheen niet deden. Als je het verhaal leuk vond, vergeet het dan niet te delen met je vrienden! Samen kunnen we de emoties en inspiratie doorgeven.
